Over een actrice

 

Ze is actrice. Ik weet het. De wereld weet het. Ze zit in een tuinzetel onder een pergola (heet dat zo?). De wereld kijkt toe. Met argusogen. Met volgehouden aandacht. Dat wéét ze. Dat weet ik. Dat weet de wereld.

Ze wikt haar woorden. Blijft diplomatisch. Soms ook niet. Soms gooit ze de verontwaardiging er gewoon uit. De vrouw tegenover haar staat bekend om haar snedige vragen. Om haar empathisch luisteren. Wild gesticulerend stopt ze haar verbazing niet onder stoelen of banken of tuinzetels. Het is wat ik verwachtte. Wat de wereld verwachtte.

 

En dan zegt ze het. Mijn adem stokt. Ik zie in haar ogen wat ik vergeten was. Een stukje verleden dat opborrelt. De angst. Angst voor jezelf. Witte knokkels, knarsende tanden. De moed. Jezelf overtuigen van de moed die nodig was toen.

 

Ze is actrice. Ik weet het. De wereld weet het.
Ik zag het in haar ogen. En wat de wereld weet, is compleet niet meer van belang.