Over peuteremoties

 Die peuterpuberteit, het is me wat. Sinds november gaat Pepijn naar school. Hij doet het fantastisch daar en gaat gelukkig heel graag. De eerste twee maanden waren voor mij echter de hel thuis. De verandering in zijn leven verwerkte meneer thuis uiteraard. Niet met huilbuien of tantrums, dat zou ik nog begrepen hebben. Wel met gedrag dat je gerust testen kan noemen. Spelen deed hij nog zelden. Eerder gooien. Met alles wat hij maar te pakken kreeg. Liefst tegen de muur of ruiten. Om dan zich om te draaien met een glimlach. Alsof hij even wilde checken of ik er nog steeds boos van zou worden. Mijn "ik wil graag dat je ermee stopt, wij gooien niet met speelgoed" werd steevast beantwoord met een "wij gooien wél met speelgoed". Smile van oor tot oor. Oh en had ik het al over het vele "mama slagen"?

Bloed van onder mijn nagels dus. Ik was zelf steeds meer aan vakantie toe en dat helpt natuurlijk niet. Geduld te weinig en dus meermaals ruzie in huis. Slopende periode.

Ik zocht naar manieren om hiermee om te gaan maar vond ze niet altijd. Eén van de dingen die ik wel ben beginnen doen in die periode is zijn emoties goed benoemen en veel boekjes lezen over boos, verdrietig, bang en blij. Ik hoopte dat als hij zelf beter kan benoemen wat hij voelt, we beiden beter met de emoties kunnen omgaan.

We zijn nu nog eens 2 maanden verder en hoera hoezee. Ik heb het gevoel dat het zijn vruchten afwerpt. Het is een zegen dat hij de woorden voor de emoties beter begint te kennen. Dat leidt soms tot hilarische situaties ook, want zoals het een echte peuter betaamt wil hij die emoties nu ook uittesten. Dus heb ik meermaals per dag een wenende peuter (maar niet echt) die mij komt vertellen dat hij verdrietig is en vraagt of ik hem wil troosten. Dit om de meest uiteenlopende redenen. Hij is verschoten van iets (gebeurt heel vaak), zijn knuffel heeft een pijntje, de eekhoorn heeft hem gebeten (meestal heeft hij dan zich ergens gestoten, maar de eekhoorn is zijn zondebok), je kan het zo gek niet bedenken of hij komt er mee aangelopen.

Hij voelt het ook steeds beter dat hij boos is. Het gezichtje dat daar bij hoort is geweldig schattig om te zien. Dat zeg ik hem maar niet want in zo'n boos moment is alles "NIET GRAPPIG"! Soms wil hij geknuffeld worden als hij boos is, of tegen de kussens van de zetel slaan of stampen. Af en toe wil hij ook alleen zijn en dan zondert hij zich af.

Pepijn zondert zich af omdat hij boos is (hij moest zijn tutje afgeven)

Ik vind het weer een wonderlijke nieuwe fase dit. Vol bewondering kijk ik toe hoe hij leert zijn emoties te voelen en te uiten. Hoe hij de mist in gaat en mij triggert, maar dit ook weer snel weet recht te zetten door zich te verontschuldigen. "Sorry mama, dat was niet lief van mij." Zo snel als het kwam, gaat het daarna ook weer weg. En dan heb ik weer een blije zoon. Eentje om op te eten. Eentje waarvoor ik door vuur zou gaan. Mijn kleine held.

Vrolijk kind in wasmand

Heerlijk toch dat moederschap!