Over de lieve meneer

Lieve meneer,

(Zo heet je in ons huis. De lieve meneer.) Ik ken je niet. Jij kent mij niet. We hebben er zowat bewust voor gekozen elkaar niet te kennen. Toch hebben we iets fantastisch gemeen. Pepijn. Mijn zoon. Ook jouw zoon, in zekere zin.

Als ik erover nadenk, vind ik het telkens opmerkelijk. Dat je meewerkte aan mijn grote wens. Dat het ook een beetje jouw wens was, mij helpen. Prachtig. Een groot cadeau. Eentje waarvoor ik enorm dankbaar ben. Waar ik voorzichtig mee omspring ook. Kleine jongetjes zijn zo onstuimig en kwetsbaar tegelijk, nietwaar?

Pepijn vindt je tof trouwens. In zijn boekje over de KID* staat een prent met lieve meneren die bij de dokter hun zaadjes afgeven om mama's te helpen. Die vindt hij allemaal leuk. De dokter vindt hij ook leuk. Misschien vindt hij op deze leeftijd gewoon alles leuk, dat kan ook.

Er wordt mij wel eens gevraagd of ik het niet jammer vind dat hij jou niet zal kennen. Eigenlijk doet die vraag er weinig toe. Belangrijker is of Pepijn het zelf jammer zal vinden. Waarschijnlijk wel op een bepaald punt. Daar ben ik me absoluut van bewust. Net daarom wil ik dat hij altijd weet dat jij, die lieve meneer, bestaat. Dat zonder jou, Pepijn niet had bestaan. Maar ook dat hij zonder jou een even goede man kan worden. Een even goede vriend. Een even goede partner. Een even goede zoon.

En dus hebben we het wel eens over jou. En over dat in ons huis geen papa woont. Gewoon, tussen de soep en de patatten (letterlijk). Evengoed praten we over de papa van kindjes in de opvang. Of de man die daar fietst met de peuter achterop, die heet waarschijnlijk ook papa. Voor hem is dat voorlopig prima.

Wat de toekomst brengt, weet niemand. De bluts met de buil, zoals ze wel eens zeggen. Ik zou liegen als ik beweerde volledig voorbereid te zijn. Dat is niemand denk ik. Op niets in het leven. Mijn uiterste best zal ik sowieso doen. Dat beloof ik.

Liefs,

Linne

*kunstmatige inseminatie met donorsperma, een hele mondvol en de gebruikelijke term voor hoe ik zwanger werd.