Over een tweede

 "En? Komt er een tweede?" Ik ken de vrouw naast mij nauwelijks. Ik zit op een bankje op de speelplaats van de school van Pepijn. Zij wiegt een baby van amper een maand of twee oud in een maxi-cosi. We wachten tot de school uit is. Het is woensdagmiddag.
Ik kan haar de vraag niet kwalijk nemen. Het is de eerste keer dat we praten en ze kent mijn "situatie" niet. Nadat ik uitleg hoe de vork in de steel zit, neemt ze snel haar vraag terug. Ze begrijpt dat NOG een kind erbij waarschijnlijk moeilijk is. Ik knik maar wat en lach vriendelijk. Een zachte weemoed overvalt me.

De vraag ligt namelijk wat gevoelig. Natuurlijk wil ik een tweede. Mijn hele vrouwelijke lijf en leden schreeuwt om een tweede. En een derde. En misschien zelfs een vierde. Ik heb nog veel meer liefde te geven. Bovendien wil ik Pepijn zo graag laten genieten van wat ik als een verrijking zag tijdens mijn kindertijd. Opgroeien in een groot gezin. Altijd iemand om mee te spelen. Avonturen met broers en zussen. Kampen bouwen in de living, playmobil uitstallen in de kamer, in bomen klimmen en daar stiekem gepikte koekjes opeten. Heerlijk toch?
Voorlopig probeer ik stilletjes afstand te doen van die droom. (Hoewel mijn geest zich daartegen verzet.) Het is (eventjes nog) geen optie. Praktisch, financieel, emotioneel, mentaal niet. Misschien komt daar ooit nog verandering in. Misschien ook niet.

Ik zie er ook de voordelen wel van in hoor. Het is niet omdat ik het anders gekend heb dat enig kind zijn een drama hoeft te zijn. Pepijn en ik zijn voorlopig een fantastisch team. Ik ben heel trots op "just the two of us". Hij leert zich zelfstandig bezig te houden en geniet volop van school en alle momenten en plekken waar hij andere kindjes ontmoet. Ik zal hem in de toekomst misschien meer kunnen geven dan wanneer er twee kinderen zijn en ik moet mijn aandacht niet verdelen natuurlijk. Ik ken prachtige mensen die enig kind waren dus ik twijfel niet dat dat voor Pepijn helemaal goed zou komen.

Als ik er achteraf over nadenk, blijf ik me wel afvragen waar mensen het vandaan halen om die vraag steeds te stellen. In het algemeen bedoel ik dan. Ik kan toch niet de enige zijn die dit een pijnlijke vraag vind? Waarschijnlijk is het bedoeld als een conversatiestarter. Smalltalk voor moeders. Het is duidelijk dat niemand hiermee kwaad in de zin heeft. Maar misschien moeten we er met zijn allen eens wat vaker bij stilstaan? Niet steeds uitgaan van de standaard van 2 kinderen? Gezinnen zijn er in alle maten en gewichten en dit om allerlei redenen die soms ver onder de oppervlakte schuilen. Niet nodig om daarin te gaan roeren als je mensen amper kent, toch?