Over ons ikea-avontuur

Een aantal weken geleden veranderde ik de inrichting van mijn benedenverdieping vrij drastisch. Mijn zetel ging naar de plek die daarvoor speelkamer/bureau was, het speelgoed ging naar de keuken, de keukentafel naar de voormalige living. "Changement de decor", zeg maar. Een goede zet want zo had Pepijn plots zijn geliefde speelgoed vlakbij mama als die aan het koken was en had ik meer daglicht in mijn zetel om een boekje te lezen op een vrij moment. Win-win dus.

Alleen slingerde het speelgoed van Pepijn zowat overal in de keuken omdat we daarvoor geen echte opbergruimte hadden. Bovendien heb ik mijn bureau weggedaan. Goede zet want het ding was gigantisch, maar nu slingerde er toch vaak spullen op de piano en de eettafel. Er moest met andere woorden dringend opbergruimte gecreëerd worden en waar kan je dan best naartoe gaan? Juist ja, Ikea.

Nood aan opbergsystemen, anyone?

Ik ben verliefd op de scandinavische blauw-gele winkel. Daar rondkijken en dromen is van het liefste wat ik doe, maar deze keer had ik een helder en doelgericht plan. Na een tijdje sparen had ik geld genoeg voor een opbergkast en een klein bureautje. Tel daar bij op een verlengd weekend en het uitgelezen moment was daar. Enige minpuntje: Pepijn had ook verlengd weekend en er was geen babysit voorhanden. Ik had zo uitgekeken naar mijn ikea-trip dat ik besloot me daar niet te laten door tegenhouden. Zij het wel dat ik dan héél goed moest nadenken hoe ik de zaken zou aanpakken.

We stapten in de auto naar Hasselt rond 9u45. Ik hoopte namelijk dat het tegen openingsuur nog best rustig zou zijn. Ik was helaas ook in de illusie dat maar weinig mensen de brug zouden maken naar 1 mei (een kleine misvatting, bleek later). Het plan was om ten laatste rond 13u30 terug buiten te zijn zodat Pepijn in de auto naar huis een dutje zou kunnen doen. Ik nam de buggy mee, maar ging uiteindelijk voor de draagzak om Pepijn te vervoeren in eerste instantie. 

Genieten van dragen, kan ook nog als je een peuter van 2 hebt blijkbaar!

Zo vaak had Pepijn nog niet op mijn rug gezeten dus het was even afwachten of dat ging lukken, maar hij vond het heerlijk. Wij op pad door de showroom. Doordat ik niet van mijn plan wilde afwijken, vorderden we redelijk vlot. Bij de bureaus hielde we halt en liet ik Pepijn uit de draagzak. We bekeken samen de mogelijkheden en stapten daarna verder naar de kinderafdeling. Uiteraard ging dat een pakje trager vooruit, maar het is echt fantastisch om Pepijn de wereld rondom hem te zien ontdekken. Hij vond op de vloer geprojecteerde pijlen zeer interessant en liep van de ene naar de andere. 

Aangekomen in de kinderafdeling moest ik even nakijken of wat ik opgezocht had op voorhand in werkelijkheid wel klopte met het beeld dat ik ervan had. Vrij snel bleek dat we zo te zijn, maar Pepijn was ik ondertussen wel kwijt aan het speelhuis en -keukentje dat daar opgesteld staan natuurlijk. Ongeveer een half uur ben ik verloren op die plek, maar omdat ik me er op voorhand op ingesteld had vond ik dat niet zo erg. Daarna stapten we door naar het restaurant voor het typische ikea-eten. Aanschuiven bij zo'n zelfbedieningsrestaurant met een peuter (die op dat moment enkel wilde stappen), een plateaukarretje (of hoe heet zo'n ding), een zak met kleine spulletjes (je neemt altijd meer mee in ikea...) en een handtas is niet zo simpel eigenlijk. Met geduld en wat kunst- en vliegwerk is het me uiteindelijk wel gelukt. Ik vond gelukkig een plaatsje vlakbij een speelhuisje zodat ik rustig kon zitten, eten en nadenken over onze aankopen terwijl Pepijn speelde met andere kindjes.

Pepijn speelt in de kinderafdeling
Toen het tijd was om verder te gaan, wilde Pepijn zonder problemen in de draagzak op mijn rug. Dat was heel handig want zo kon ik met hem snel door de markthal wandelen om naar het magazijn te gaan en onze dozen te pakken. Met zo'n platte kar in de aanslag en onze gele zak daar aan gehangen, zocht ik de juiste gang op voor de opbergkast. Het enige waar ik in heel mijn tocht niet had bij stilgestaan was dat ik dus nu dozen op een kar moest krijgen in combinatie met een peuter. Ik was blij dat Pepijn op mijn rug zat want anders zou ik gegarandeerd bezig geweest zijn met hem uit de rekken te halen en achter hem aan te lopen. Anderzijds moest ik nu wel een doos op die kar krijgen terwijl hij op mijn rug hing. In dezelfde gang als mij waren ook twee mannen bezig met een kar te vullen. Ik overwoog om hen om hulp te vragen, maar besloot het eerst zelf te proberen. Het lukte wonderwel, al zal mijn kinesist misschien niet staan juichen. Mijn rug ook niet trouwens. Op naar de kassa dus, want het bureautje moest ik nog achteraf ophalen aan de balie.

Mijn zelfgevuld karretje (met 2-jarige op mijn rug)
Ik koos voor de zelfscankassa. Dat gaf me meer rust om alles op het gemak te doen. Ik zag het even niet zitten om opgejaagd te worden door andere mensen die aanschuiven. Ook al voelde ik nu al veel blikken. Begrijpelijk. Een mama die haar baby draagt, dat zie je tegenwoordig wel vaker. Een mama die een peuter draagt, dat is minder gezien.

Aan de balie moest ik nadien nog de doos van het bureautje afhalen. Ik maar bidden dat die doos niet te groot was voor de auto. Dat viel gelukkig mee. De onvriendelijke medewerkster gaf me de doos echter wel op een tweede karretje en liet me verder mijn plan trekken. Ik moest dus zelf weer sleuren om die bij op mijn karretje te krijgen. Best een uitdaging want licht was de doos niet. De toekijkende mensen hielpen me ook niet. Te verbijsterd door de bovenmenselijke inspanning die ik leverde waarschijnlijk ;-)

Op het karretje met dozen zitten, was ongetwijfeld het hoogtepunt van de dag!

Uiteindelijk lukte het om alles op één kar te krijgen. Daarna liet ik Pepijn van mijn rug af en zette hem bij op de kar zodat we samen naar de auto konden. Daar aangekomen ontdekte ik een kakapamper (uiteraard, het ideale moment) en begon het ook nog eens hard te regenen. 

Gelukt!
Alles geraakte in de auto, inclusief wijzelf (de kakapamper heb ik in een vuilbak op de parking achtergelaten) en Pepijn deed een dutje onderweg net zoals gepland. Wat een avontuur, wat een inspanning. Maar 's anderendaags kon ik toch maar mooi alles in elkaar zetten (foto daarvan hier).

Het gevoel dat na deze dag overheerste was toch wel trots. Trots dat ik alleen met Pepijn naar de ikea durfde. Trots dat ik het allemaal zo goed gepland en uitgedacht had Trots op mijn kleine held die zich voorbeeldig gedragen heeft. Trots op mijn gezinnetje, mijn team, wij twee.

Reacties

  1. Goed gedaan, supermama! Wacht maar hoe mensen kijken als je een kleuter draagt :p

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Knap gedaan! Ik ben fier op onze dochter en kleinzoon ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik deel je liefde voor Ikea, soms ga ik er heen met als doel: het kopen van nieuwe servetjes :-)
    Leuke blog schrijf je!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten